آشنایی با بازیگری تئاتر/آموزشگاه هنرهای نمایشی فرهنگ سازان

آشنایی با بازیگری تئاتر

با وجود اینکه در پدید آمدن یک اثر در تئاتر عوامل زیادی نقش دارند و نمایش از هنرهای زیادی از قبیل نقاشی، معماری، ادبیات و… سود می‌برد اما با این حال تاثیر و اهمیت بازیگران در به‌وجود آمدن اثر غیرقابل انکار است. بازیگران فعال‌ترین و نزدیک‌ترین افراد گروه به مردم می‌باشند و در حقیقت آنها هستند که ماحصل کار را به عموم مردم ارائه می‌دهد.

بنابراین بازیگر نقش اول را در به اجرا در آوردن کار دارند. در طول تاریخ اجراهایی انجام شده‌اند که هیچ‌گونه طراحی صحنه یا گریم و یا حتی طراحی لباسی نداشته‌اند اما تا کنون نمایشی به اجرا در نیامده است که در آن بازیگر وجود نداشته باشد. در حقیقت تعریفی وجود دارد که در آن وجود تئاتر متکی به دو عنصر دانسته می‌شود؛ بازیگر و تماشاگر، به هیچ اجرایی که بدون این دو عنصر صورت گیرد نمی‌توان نام تئاتر داد.

بازیگری به زبان ساده به معنی بازآفرینی یک شخصیت به‌وسیله یک شخص است، در این عمل یک شخص به طور آگاهانه دست به اجرای یک متن که توسط نمایش نامه نویس نوشته شده است می‌پردازد و یا به صورت فی‌البداهه اجرایی انجام می‌دهد. بازیگر باید تخیل و انعطاف کافی برای فراموش کردن شخصیت حقیقی خود و اجرای نقشی متفاوت داشته باشد.

این عمل زمان و همت و تلاش زیادی را می‌طلبد و بازیگر باید بداند که در یک شب نمی‌توان ره صد ساله را طی نمود بولس لاوسكي در این باره مي‌گويد: «بازيگر بايد اين حقيقت را بپذيرد كه حرفه او يك عمر كار مداوم مي طلبد و به خوبي بداند كه داراي حرفه ایست كه برايش يك عمر كار مداوم مي آورد.» برخی از مردم گمان می‌کنند اصل پیشرفت در کارهای هنری به‌ویژه تئاتر داشتن استعداد و قریحه هنری بالا است، هرچند در باب موضوع اختلاف نظرهای زیادی وجود دارد و حتی برخی از نظریه پردازان وجود عنصری به نام “استعداد” را یک دروغ می‌دانند.

برای شرکت در کلاس های آموزش بازیگری کلیک کنید.

اما هیچ شخصی نمی‌تواند منکر تاثیر تمرین و پشتکار افراد در بالا بردن کیفیت کار شود، چه بسا افرادی بوده‌اند که از استعداد بالایی برخوردار بوده‌اند اما به دلیل غرور و تنها اتکا کردن به این موضوع در کار خود هیچ‌گونه پیشرفتی نداشتند اما بسیار افراد مشهوری وجود دارند که در ابتدای کار بی‌استعداد خوانده شدند و حتی برخی به آنها پیشنهاد دادند که بازیگری را کنار بگذارند اما آنها بدون توجه به این سخن‌ها با تمرین و ممارست خود را به درجات بالایی رساندند.

تئاتر هنری دراماتیک است که بازآفرینی وقایع می‌پردازد و با جنبه دراماتیک خود مخاطبین را جذب می کند. از بازیگران عموما در دو مدیوم هنری استفاده می‌شود،
یکی سینما و دیگری تئاتر.
بسیاری از مردم گمان می‌کنند که بازیگری، بازیگری است و تفاوتی در قالب اجرایی آن وجود ندارد اما با این حال افرادی که به طور تخصصی به کار در این حرفه می‌پردازند باید بدانند که علیرغم یکسان بودن برخی اصول در بسیاری موارد تفاوت‌هایی در شیوه اجرا کار وجود دارد. در ادامه این مطلب به توضیح اصول و مبانی بازیگری تئاتر خواهیم پرداخت.

اصول و مبانی بازیگری تئاتر

تحقیق
از آنجایی که بازیگری در بسیاری از موارد تقلید از یک عمل انسانی و یا غیرانسانی است، شخص علاقه‌مند می بایست که رفتار مردم را تحت نظر داشته باشد و به آن دقت کند تا بتوانند به‌خوبی رفتار و حرکات شخصیت‌های مختلف و یا تیپ‌های خاص را تقلید کنند. علاوه بر آن مردم همواره منبعی غنی برای ایده‌های دراماتیک هستند و همواره می‌توان رفتارهایی خاص و به‌یاد ماندنی از آنها دید که می‌تواند زمینه ساز خلق ایده و داستان باشد.

تمرین بدن
بدون شک اهمیت بدن در کار بازیگری بر هیچ‌یک از دست اندرکاران هنر تئاتر پوشیده نیست. تقریباً در تمام و مکاتب و متدهای بازیگری آموزش با کار روی بدن او، آغاز می شود تا او بتواند بدن خود را در راستای هدف خویش هر زمان که نیاز است رها سازد. بدن انسان نقش اساسی در حرکت بازیگران دارد و حرکت بازیگران نیز از مهم‌ترین کیفیات تئاتری است. تربیت بدن باعث می‌شود بازیگر با بدن خود احساس راحتی بکند و دیگر با هیچ‌یک از عضلات و مفصل‌های خود احساس غریبگی نکند و بتواند حرکات جذابی با بدن خود به نمایش بگذارد.

همچنین بازیگر باید بتواند با حرکت‌های بدن خود را به تمام تماشاگران نشان دهد، برای مثال در بازیگری تئاتر اگر تنها اشک در چشمان تان حلقه بزند با در سکوت و بدون هیچ صدایی گریه کنید تنها بازیگران ردیف‌های اول می‌توانند متوجه آن شوند اما اگر این کار همراه با حرکات به اصلاح غلو شده باشد تمام تماشاگران متوجه منظور و عمل او خواهند شد.

تمرین صدا و بیان
صدا و قدرت بیان بازیگر بدون شک از مهم‌ترین عواملی است که یک بازیگر را تبدیل به بازیگر خوب می‌کند. اهمیت این اصل در بازیگری تئاتر دو چندان است زیرا در تئاتر تماشاگر می‌تواند فاصله زیادی با صحنه و بازیگر داشته باشد که این امر موجب می‌شود که بازیگر ملزم به داشتن حنجره‌ای قوی باشد که بتواند با آن کلمات و دیالوگ‌ها را به درستی بیان کند و علاوه بر این احساس و لحن موردنظر خود را با صدایش به تمام تماشاگران حتی آنهایی که در فاصله خود قرار دارند برساند.

به عبارتی می‌توان گفت که در اجرای تئاتر بازیگر باید کمی در آنچه که اجرا می‌کند اغراق به خرج دهد زیرا حرف‌های آرام و زمزمه‌وار در صورتی که به گوش مخاطبین نرسد ارزشی نخواهد داشت.

تمرین
در تئاتر، اجرای نمایش زنده است و همه‌چیز در همان لحظه مقابل چشمان تماشاچی اتفاق می‌افتد. بنابراین بازیگر تئاتر می‌بایست که تمام دیالوگ‌های اجرای خود را تماما حفظ کند و با تسلط بر آن قدم بر روی صحنه اجرا بگذارد. هنگامی که در تئاتر بازیگری اشتباهی را مرتکب شود امکان کات و اجرای دوباره آن وجود ندارد، این امر ضرورت تمرین بازیگر در اجرای فی‌البداهه را آشکار می‌کند.

پس با وجود تمام این موارد و حساسیت اجرای زنده، بازیگر تئاتر میبایست که جلسات زیادی را به تمرین اثر اختصاص دهد و کاملا بر آن مسلط باشد تا بدون هیچ ایرادی کار را به اجرا ببرد.

ارتباط با فضا
در تئاتر تمام اجرا در یک فضای محدود صورت می‌گیرد و دکور و صحنه به گونه‌ای ساخته می‌شوند که بتوانند احساس مکان و مصالح حقیقی را القا کنند. بازیگر باید بتواند با تمام عناصر صحنه ارتباط برقرار کرده و از آنها بهترین استفاده را بکند، علاوه بر فضای صحنه، به دلیل اینکه تماشاگران به صورت زنده به تماشا بازیگر نشسته‌اند بازیگر باید بتواند با آنان
نیز ارتباط موثری برقرار کند. آنها به محض ورود به صحنه بازخورد فوری مخاطب را دریافت می‌کنند و ارتباط فعالی با آنها خواهند داشت. بازیگران تئاتر ارتباط خود را در صحنه شریک می‌شوند و آنچه که اتفاق می‌افتد در حقیقت نیز انجام شده است هرچند این امر در بازیگری فیلم به دلیل کات‌ها و زوایای دید مختلف و اندازه نما متفاوت است.

اجرا و میمیک صورت
در سینما اندازه‌های نماها تفاوت دارند و اما در تئاتر عموما هر آنچه دیده می‌شود در لانگ‌شات است، پس بدین ترتیب با حرکات جزئی و ظریف صورت بازیگر تئاتر نمی‌تواند القای احساس مورد نظر خود موفق عمل کند و یا برای نشان دادن قدرت و ابهت شخصیت می‌بایست تماما از از بازی خود استفاده کند.

به طور کلی در بازیگری در هر مدیومی الزامات یکسان هستند اما در برخی از موارد شیوه اجرا به کلی تغییر می‌کند، می‌توان گفت که بازی در سینما و تئاتر به مثابه گفتن داستان به دو زبان متفاوت است که علیرغم یکسان بودن عمل در شیوه اجرا با یکدیگر متفاوت هستند. یک بازیگر توانمند باید بتواند با کیفیات هر مدل به خوبی آشنا باشد تا بسته به آن بازی‌ای بی‌نقص ارائه دهد و توانایی‌های خود را به مخاطب نشان دهد.