دوره رایگان آموزش داستان نویسی با عباس معروفی

در خیابان‌های شلوغ و پرهیاهوی تهرانِ دهه‌ی ۳۰ شمسی، کودکی به دنیا آمد که بعدها قصه‌گوی زخم‌های نسلش شد. عباس معروفی، نویسنده‌ی نام‌آشنای ایرانی، در سال ۱۳۳۶ و در دل شهری که مدام تغییر می‌کرد، چشم به جهان گشود؛ شهری که هم صداهایش و هم سکوت‌هایش بعدها در داستان‌هایش جاری شد.

اما داستان عباس معروفی با دیگر نویسندگان نسلش تفاوت داشت؛ او نه تنها نویسنده‌ای توانا، بلکه ناظری دقیق بر لایه‌های پنهان جامعه بود. دوران کودکی‌اش با تجربه‌های تلخ و شیرین طبقه‌ی متوسط تهران گره خورده بود؛ همان طبقه‌ای که همیشه در کشمکش میان رؤیا و واقعیت دست و پا می‌زند. او در محیطی بزرگ شد که کتاب، موسیقی و ادبیات از اجزای روزمره‌ی خانه نبود، اما همین محدودیت‌ها، میل او به نوشتن را عمیق‌تر کرد.

معروفی از همان نوجوانی، نگاهی تیزبین به اطراف داشت. اولین جرقه‌های داستان‌نویسی‌اش از دل مشاهده‌ی آدم‌ها، تضادها و تناقض‌های تهران آغاز شد. او هرگز صرفاً به کلمات علاقه‌مند نبود؛ به انسان‌ها علاقه داشت، به رنج‌هایشان، آرزوهای بی‌سرانجامشان، و سکوت‌هایی که هرگز در هیچ تریبونی شنیده نمی‌شد.

تحصیل در هنرستان موسیقی، دریچه‌ی تازه‌ای در زندگی‌اش گشود. موسیقی، نثر او را شکل داد؛ ‌نثری که اغلب مانند یک قطعه‌ی کلاسیک، با فراز و فرودهای احساسی و ضرباهنگی دقیق، خواننده را همراه می‌کرد. او بعدها از همین ترکیب هنرها – ادبیات و موسیقی – یکی از خاص‌ترین صداهای ادبیات معاصر ایران را ساخت.

برخلاف بسیاری از نویسندگان که مسیرشان از دانشگاه و نشریات آغاز می‌شود، معروفی با طغیان درونی‌اش علیه کلیشه‌ها و زبان رسمی جامعه‌ی ادبی رشد کرد. او نه از دل نهادهای رسمی فرهنگی، بلکه از دل دردهای واقعی مردم برآمد. و شاید به همین دلیل است که داستان‌هایش تا این اندازه زنده‌اند، تا این اندازه ملموس.

آغاز زندگی عباس معروفی، قصه‌ی مقاومت بی‌صدا بود؛ کسی که قبل از آن‌که نویسنده شود، یک شنونده‌ی وفادار بود؛ شنونده‌ی صداهایی که دیگران نادیده‌شان می‌گرفتند. شاید بتوان گفت که معروفی از دل سکوت به روایت رسید، و همین روایت‌هایش بود که بعدها نام او را در کنار بزرگان ادبیات معاصر ایران نشاند.